Exact een jaar geleden verhuisden we naar 'Casa Zavel'. Daarvoor woonden we anderhalf jaar in het 'kruipkot' aka appartement in Genk. En nu staan we ondertussen op het punt dat we - opnieuw - moeten verhuizen. Enfin 'moeten' ... 'ja' in die zin, want het huis dat we nu huren wordt binnenkort verkocht, maar het wordt aan de andere kant ook stilletjes tijd dat we iets kopen. Iets wat echt 'van ons' wordt.
Dus ! Zijn we volop op 'huizenjacht'.
Onze eerste echte grote 'kansmaker' was dit huis in Alken. We hadden een afspraak voor bezichtiging tot ik namiddag telefoon kreeg om de bezichtiging te annuleren omdat het huis verkocht was. Gevloekt dat we hebben ... ! Zover dus teleurstelling één ...
Maaaar ! Een dag later zag ik dit prachtige huis verschijnen op internet. 
De grote teleurstelling van de vorige dag was algauw vergeten. Mijn hart begon al sneller te slaan, wat een prachtig huis ! En de prijs viel ook heel goed mee. Mijn hart begon nog sneller te slaan wanneer ik door al de foto's ging. Dit was het ! Dit ging het worden ! 'Ons huis' ! Zeker weten !
Ik zag dat de advertentie nog maar 20 uur online stond, ik zocht naar de telefoon en maakte zo snel mogelijk een afspraak om eens een kijkje te gaan nemen. Vrijdagavond was het dan zover. Ik was er behoorlijk zenuwachtig voor, kunt ge 't geloven. Ja, zenuwachtig om naar een huis te gaan kijken ... Vriendlief lachte me al uit ...
We reden Henis (een prachtige deelgemeente van Tongeren) binnen en ik werd al verblind door de schoonheid van aldaar ! Wat een prachtige omgeving ! En daar stond hij dan 'De Witte Merel' (deze naam droeg deze prachtige woonst) ...
We kregen een rondleiding door het huis en ik was echt onmiddellijk verkocht. Instant verliefd ! Die trappenhal ! Die houten trap ! De houten parketten vloer ! De gigantische living met zoveel licht ! Die boog in de living ! Wat een slaapkamer ! Zo'n leuk en gezellig terras ! Kijk, wat een uitzicht ! Die tuin ! Veel 'ooooh's' en 'waaaaws' van mijn kant ... Vriendlief vond het ook echt een mooi huis, maar hij bleef net ietsje meer met de beiden voeten op de grond staan.
Dat vond hij belangrijk, want hij merkte in de living op dat de vloer ongelijk was. Ik zat met mijn kop in de wolken en zag en voelde zo'n dingen natuurlijk niet. Boven in de slaapkamer merkte ik het wel en merkte vriendlief ook een hele grote scheur in het plafond op. Zo waren er nog wel enkele doorheen heel het huis, maar ook dat stoorde me niet zo, want ik zat nog steeds met mijn kop in de wolken en ik was verliefd. En ge weet hoe dat gaat als ge verliefd zijt ... In het begin ziet ge al die 'schoonheidsfoutjes' niet.
We paradeerden doorheen het huis alsof we er reeds woonden en ik zag ons echt al languit in onze veel te kleine - voor deze living - salon zitten of buiten sippend van onze frisdrank op het terras of languit genietend in de tuin bij het kampvuur wat ze gemaakt hadden. Of dwarrelend van boven naar onder gaan op de mooie, brede houten trap. Of moe en voldaan na een lange dag werken neerploffen in de master bedroom en wegdromen in 'onze' Witte Merel. Ja, ik zag het plaatje. En het klopte. Die vrijdagavond toch nog.
Om nog wat verder te 'oooh'en' en te 'waaaaw'en' stopte we in Hasselt om nog een Tasty Bowl'ke te gaan doen. We zaten buiten op het terras en het was een prachtige, heerlijke zomerse vrijdagavond.
De volgende dag : we gaan het heuglijke nieuws vertellen aan de mama en haar vriend. We vertellen in geuren en kleuren hoe mooi we het huis vonden, maar vertellen ook over de scheuren in 't plafond en de ongelijkheden in de vloeren. We zouden graag nog eens een keer het huis gaan bekijken, maar deze keer hadden we graag iemand meegenomen die wat van huizen afweet. Die een beetje kaas gegeten heeft van zo'n dingen. Die een oog heeft voor 'addertjes onder het gras', iemand die ons kan vertellen wat wij niet zien en eventueel kan waarschuwen om geen foute beslissingen te nemen waar we achteraf spijt van zouden krijgen. En aldus gingen we zaterdagnamiddag terug naar Henis met zo iemand der bij. Vriend van mama en mama zelf. En ja hoor, hij zag het eigenlijk al onmiddellijk wanneer we in de kelder stonden : de vloeren waren rot. Hij toonde hoe de vloer in de kelder aan het afbrokkelen was ... Slik. Dit was écht een teleurstelling. Ik probeer nog - domme - vragen te stellen in de aard van : "Maar kan daar niets aan gedaan worden ? Hoe kan je dat verhelpen ?" Maar algauw werd duidelijk dat we dit uit onze mooie hoofdjes moesten zetten. De scheuren in de muren en in het dak leken bij deze tweede, grondige inspectie ook veel groter te zijn als de dag ervoor wanneer ik nog helemaal met mijn hoofd in de wolken zat. Nu stond, ook ik, weer met beiden voeten op de - rotte - grond.
Ja, liever nu de grote teleurstelling dan dat we binnen enkele jaren door de vloer zakken, dat wel, maar verdorie, verdorie, verdorie, een teleurstelling was het wel !
Ik ben er eigenlijk nog niet goed van, wanneer ik dit schrijf, maar achja ... Let's move on ...
En dat deden we dan alweer. En we gingen verder met zoeken en kwamen uiteindelijk op een huisje in Wellen dat ons beiden erg aanstond én dat goed meeviel qua prijs én helemaal vernieuwd en opgemaakt was. Tot ik vanmorgen belde om een afspraak te maken voor bezichtiging en ge raadt het nooit ... verkocht. GODVERMILJAARDENONDEDJU ! VERKOCHT ! Fuck da ...
En zo gaat de huizenjacht verder ... Morgen staan er twee bezichtigingen op de agenda.
To be continued.
